υποστατικός

-ή, -ό / ὑποστατικός, -ή, -όν, ΝΜΑ [ὑφίστημι]

νεοελλ.

1. ιατρ. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στην υπόσταση, που οφείλεται στην κάθοδο τού αίματος, υπό την επίδραση τής βαρύτητας, στα χαμηλότερα σημεία τού σώματος, με τη μορφή παθητικής υπεραιμίας («υποστατική πνευμονία»)

2. φρ. «υποστατική ένωση»

θεολ. ένωση τών δύο φύσεων τού Χριστού, τής θείας και τής ανθρώπινης, σε μία υπόσταση ή σε ένα πρόσωπο

μσν.

θεολ. προσωπικός

αρχ.

1. ικανός ή πρόθυμος να αναλάβει κάτι

2. (γενικά) υπομονητικός, καρτερικός

3. αυτός που έχει υπόσταση, πραγματικός, ουσιώδης

4. (με γεν. πράγματος) αυτός που αποτελεί την ουσία, την υπόσταση κάποιου.

επίρρ...

ὑποστατικῶς Α

υπομονητικά, καρτερικά.